W obliczu faktów - jak pisze Teresa de Laurentis - "(...) filmowcy awangardowi i feministyczni muszą przyjmować stanowisko opozycyjne wobec narracyjnego "iluzjonizmu" i popierać formalizm. Wynikało to z założenia, że uwypuklenie samego procesu, uprzywilejowanie elementu znaczącego, w sposób konieczny zakłóca estetyczną jedność, co zmusza widza do zwrócenia uwagi na sposoby wytwarzania znaczenia" (Teresa de Laurentis, "Estetyka a teoria feministyczna: ponowne przemyślenie kobiecego kina", Panoptikum nr 4 (11) 2005, s. 19). Współczesny Reeves, mniej radykalny feminizm trzeciej fali pozwala na mieszanie się jakości, na relatywizm, także ten związany z konstruktami kobiecości.

Darling International

Analizujący twórczość Reeves, krytycy umieszczają ją w awangardowej tradycji - od Dżigi Wiertowa począwszy, przez Chrisa Makera, Petera Kubelkę, Jorisa Ivensa, Johana van der Keukena, czy Agnès Vardę, wspominają o wpływach surrealistycznego feminizmu Peggy Ahwesh i zglobalizowanej wewnętrzności Warrena Sonberta. Ale największym i najpoważniejszym odniesieniem dla twórczości Reeves pozostaje terytorium psychologicznych i estetycznych poszukiwań Stana Brakhage'a. Jej zdolność do łączenia oraz - symbolicznego i bezpośredniego - nakładania na siebie różnych poziomów ludzkiego doświadczenia w When It Was Blue kojarzą z Dog Star Man (1962-4) Brakhage'a, podobnie kształtowaną medytacją nad fenomenem natury. Jego prekursorskim udziałem jest, przypisywana także twórczej kobiecości w różnych dziedzinach jej oddziaływania, transformacja widzenia.