Moja dwudziestoletnia to rodzaj eseju fotograficznego, wielogłosowej narracji, której przedmiotem jest zobrazowanie emocjonalne i artystyczna postawa wobec minionego dwudziestolecia. Poprzez szereg subiektywnych artykulacji dana jest możliwość poznania naszego spojrzenia. Z jednej strony czułe zainteresowanie przemianami i spontaniczna potrzeba ich rejestracji, z drugiej zaś ucieczka od doraźności i taniej publicystyki. W zamian uważne spojrzenie "niespiesznego przechodnia", szukającego w codziennej gmatwaninie prawdziwych symptomów odmiany. To również gest powątpiewania w zdolność opisu tradycyjnego reportażu, z jego zawsze obecnym widmem "decydującego momentu". Sprzeciw wobec arogancji szybkostrzelnych aparatów, zajętych wyłącznie wytwarzaniem obrazów do natychmiastowej konsumpcji. Oto kolekcja zdjęć skłaniających do zastanowienia i powstałych, by podkreślić, że możliwe jest uwolnienie się od historycznego fatum, ciążącego dotąd nad naszym narodem. Rocznica jest niezwykła, tym mocniej zachęca do zerwania z poetyką szkolnej akademii. Niech więc to dopełniające się dwudziestolecie pozwoli nam raz jeszcze zastanowić się nad kształtem naszej zbiorowej wyobraźni, byśmy bogatsi o tę wiedzę mogli przekształcać rzeczywistość oraz dzięki temu opowiadać sami o sobie, tak jak to czynimy to my autorzy - osobiście!

Dawid Furkot

Dokumentalnie, metaforycznie, deskryptywnie, werystycznie, neodokumentalnie wystawa ta odnosić się ma do Polski-pojęcia, wizerunku, nazwy, symboli. Takie było założenie i prośba skierowana do studentów fotografii Szkoły Filmowej.

Zobaczyć to zrozumieć, bo od procesu obserwacji nie można oddzielić zrozumienia i zmiany rzeczywistości. Pozbawione patosu i zaangażowania fotografie-mimo, że fotografia dawno przestała być jedynym medium przekazującym prawdę tzw. obiektywną, gdzie nasze otoczenie pojawia się przez fotografów widziane INACZEJ, pozwalają przez to INACZEJ pojąć. W przestrzeni aktywności fotografów poszukujących pewnych fragmentów rzeczywistości pojawia się rozumienie. Z jednej strony zachowują obrazy znikającego świata a z drugiej wydobywa jego różne znaczenia. W polskim krajobrazie, który przez lata był ostoją tzw. "peerelowskiej rzeczywistości" po przełomie 1989 roku zaczęły zachodzić wielkie przeobrażenia. Fotografom ze swoim rozwiniętym zmysłem obserwacji otworzyło się wielkie pole do zapisu. Od egzystencjalnej potrzeby rejestracji zmian po doświadczanie i sycenie się przyjemnością fotograficznego spojrzenia.

Od pesymistycznego spojrzenia, które wciąż pokutuje mimo 20 lat na nowo odzyskanej niepodległości po ciepłą rejestrację i kontemplację zmian. Rozpowszechniona jest opinia, że młodzi ludzie nie mają osobistego stosunku do swojego kraju, że nie komentują tego, co się dzieje, że Ojczyzna jest słowem obcym.

Ta wystawa temu przeczy. Wyrafinowany komentarz Anny Dobrowolańskiej wykonany w radomskich zakładach pracy, gombrowiczowskie ukłucie tęsknot narodowych u Dawida Furkota, zestawienia faktycznie sąsiadujących obok siebie tak diametralnie różnych, bo niemal z innych światów miejsc u Tomasza Walczaka, schyłek serca nowej, handlowej Polski - Stadionu Narodowego w ujęciach Kuby Rubaja, chłodny dystans pojawiający się w rejestracji zakładów przemysłowych Śląska dokonanej przez Agnieszkę Wrześniak, rejestracja konkretnej chwili rytuałów społecznych w określonym punkcie rozwoju społeczeństwa w fotografii Przemysława Pokryckiego, wysublimowanie fotografii Kamy Rokickiej, Filipa Gabriela Pudło, Grzegorza Nowaka, Igora Olesia, Anny Orłowskiej, Anny Wiśniewskiej , humor Łukasza Brześkiewicza czy emocjonalnie zaangażowane spojrzenie Krzysztofa Millera, Jana Wajszczuka, Michała Przeździka, Bartka Jureckiego są demonstracją artystycznego potencjału i osobistej wypowiedzi na temat inspiracji, jakie wywołuje Polska.

Marek Szyryk