Indeks cyklu

Najsmutniejsza muzyka świata

The Saddest Music in the World

reż. Guy Maddin / Kanada 2003 / 99’

napisy: polskie i angielskie

retrospektywa: Guy Maddin Archangielsk, Berlin, Collage Party, Drakula: stronice z pamiętnika dziewicy, Fragment szpitalny, Goła lokomotywa, It's a Wonderful Life, It’s My Mother’s Birthday Today, Klapsy dla chłoptasiów, Kroki, Martwy ojciec, Moje Winnipeg, Mój tata ma 100 lat, Najsmutniejsza muzyka świata, Odilon Redon, albo oko wznosi się ku bezmiarowi niby balon przedziwny, Opowieści ze szpitala w Gimli, Ostrożnie, Piętno na umyśle, Serce świata, Sombra dolorosa, Spanky: do nabrzeża i z powrotem, Szkicowniki, Tchórze przyklękają, Wojowniczka Odyna, Wycieczka do sierocińca, Wyślijcie mnie na krzesło elektryczne, Zachwycający, Zmierzch lodowych nimf Indeks cyklu

Obsada

Isabella Rossellini, Mark McKinney, Maria Medeiros, David Fox, Ross McMillian

Opis filmu

Mówi się, że to najbardziej amerykański z filmów Maddina. Najsmutniejszą muzyką świata Maddin udowodnił, że jeśli tylko chce, potrafi dotrzeć do szerszej widowni.

Historia beznogiej baronowej Helen Port-Huntley (w tej roli Isabella Rossellini), dwóch braci, z których jeden czuje się Amerykaninem, a drugi Serbem, ich nieszczęśliwie zakochanego w baronowej ojca i dotkniętej amnezją Narcissy (Maria Medeiros), rozgrywa się w 1933 r. w Kanadzie. Baronowa ogłasza konkurs i ocenia muzyków przybyłych ze wszystkich zakątków świata do Winnipeg. Ma zdecydować, który kraj zasłynie z najsmutniejszej muzyki świata.

Film został doceniony zarówno przez krytyków, jak i przez widownię. Najsmutniejsza muzyka świata to szklane arcydzieło - doskonałe i zimne. Odnajdziemy w nim typowo maddinowski styl (zamierzone szumy, rodem z początków kina) i obsesyjnie powracające motywy (amputację części ciała, przedziwne protezy, amnezję, lunatykowanie, ludzkie organy w słojach, maszynę wzmacniającą głos, śnieżne Winnipeg). Najsmutniejsza muzyka świata to popis wirtuoza, a ogląda się ten film z prawdziwą przyjemnością, choć ów lodowy majstersztyk pozbawiony jest typowej dla kanadyjskiego reżysera czułości.

Agata Rosochacka