Jeżeli Peter Weir dał mityczny wzorzec wolności, a Dennis Gansel wytrącił z równowagi przypomnieniem o jej kruchości, to Laurent Cantet postawił sporo ważnych pytań o praktyczny wymiar pojęcia. Na ile demokracja radzi sobie z wyzwaniami społeczeństwa multikulturowego? Gdzie w tym etnicznym tyglu zaczyna się wolność jednego człowieka, a kończy drugiego? Francuski reżyser dokonał problematyzacji idei, która jest u niego społeczno-kulturową kategorią - płynną, nie do końca zdefiniowaną, niewygodną. Owianą mnóstwem wątpliwości, o których - zdaje się upierać Cantet - musimy rozmawiać. Nawet, jeśli konsensus to marzenie ściętej głowy.

Klasa chwyta nerw i dylematy współczesnej Europy. Jest częścią szerszego nurtu europejskiego kina, które coraz częściej dokumentalizuje przekaz, przygląda się z bliska społecznym przemianom. Mit już nie wystarcza, ale nie oznacza to, że stał się zbędny. Bo kiedy przekopujemy się przez meandry demokracji i oglądamy ideę wolności z niezliczonej ilości stron, aby spróbować dojrzeć tę najszlachetniejszą, odwołujemy się przecież właśnie do mitu. Wciąż do niego wracamy, bo jest matrycą, typem idealnym, fundamentem kultury. Nadal potrzebujemy Johna Keatinga, który w chwilach największego zamętu wejdzie na piedestał, z pasją podrze kodeksy i przypomni, o co tak naprawdę się spieramy.

Błażej Hrapkowicz

 

Błażej Hrapkowicz - rocznik '86, urodzony w Warszawie, zamieszkały w Pruszkowie. Recenzent filmowy, student Instytutu Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Publikuje w Kinie, Filmie, Machinie, Aktiviście, piśmie internetowym Dwutygodnik, portalach stopklatka.pl i gpunkt.pl. Laureat III nagrody XII edycji Konkursu im. Krzysztofa Mętraka (ex aequo).