Varia
Filmowa przestrzeń ENH
Twórcy z charakterem
Moje nowe horyzonty - felietony Romana Gutka
Polityka Poleca - Przewodnik Festiwalowicza
Selekcjonerzy z festiwali
Krytycy w Winnipeg
Nagroda im. K. Mętraka
Ciekawostki z przestrzeni ENH
ENH poleca: książki Krytyki Politycznej
Krakowska Szkoła Filmu i Komunikacji Audiowizualnej
Wyróżnienie
1.

Oryginalny tytuł serialu, The Bold and the Beautiful, literalnie tłumaczyć należałoby jako "Zuchwali i piękni". Już on sam podpowiada, że mamy do czynienia z opowieścią o bogach. Na miarę swoich czasów, w których bogów nie ma, a monarchie i arystokracje zmiótł świat wielkiego biznesu i mody. Forresterowie. Samo nazwisko stanowi już obiekt pożądania. Rodzina jest w serialu wartością niepodważalną (jak śmiesznie brzmi nazwisko Spectra czy Logan przy dumnym Forrester), ale już hierarchia w jej wnętrzu jest częstym powodem walk i rozmaitych intryg. Dokładnie tak, jak to u bogów bywa: miłość, walki, przemiany. Nestorami rodu wokół którego toczy się fabuła są Stephanie i Eryk. To oni od początku nadawania serialu stanowią oś narracji. Stephanie ma w rodzinie wyjątkowo silną pozycje, sprawując pieczę nad jej integralnością. Musi tym samym zwalczać zagrażające jej aspiracje i uzurpacje ludzi - rozmaitych Prometeuszy czy Syzyfów - co ciekawe, najczęściej płci żeńskiej. Nie zawsze postępuje etycznie, ale cieszy się szacunkiem, nawet wśród swoich wrogów. Postać kreowana przez Susan Flannery (aktorka wielokrotnie była za tę rolę nagradzana, stanowiąc swego rodzaju wzór dobrego aktorstwa w soap-operach) ma spore zasługi także w dowartościowywaniu ludzi starszych, którzy rzadko stają się, jak tu, postaciami pierwszoplanowymi we współczesnych przedstawieniach fabularnych. Może więc godzina emisji to nie jedyny powód dla którego serial cieszy się tak dużym powodzeniem wśród emerytów? Mąż Stephanie, Eryk (John McCook) to natomiast szlachetny, przystojny mimo zaawansowanego wieku mężczyzna, który kieruje domem mody Forrester. Jest autorem sukcesu finansowego i społecznego rodziny. To jednak Stephenie sprawuje władzę nad ludźmi, potrafiąc nimi manipulować i wpływać na ich życia.

Eryk, niczym mitologiczny Zeus, ma słabość do kobiet i miewa liczne romanse. Jego Hera trwa jednak przy nim nieprzerwanie stojąc na straży imperium przenoszącego w nasze czasy silny separatyzm klasowy i wzmagając pragnienia w maluczkich. Patriarchat czy matriarchat, bogowie czy rodzina - wszystko to konserwuje struktury władzy. Szczególna więź łączy Stephanie z jej pierworodnym synem Ridgem (Ronn Moss). Matka od lat rywalizuje z jego wybrankami o względy syna aktualizując jednocześnie odwieczny motyw związku Jokasty i Edypa. Serial nie stosuje oczywiście rozwiązań na miarę Viscontiego, który lubował się w przetwarzaniu tego archetypu (Śmierć Bogów), ale pokazuje jego warianty skrojone na miarę milionów domostw borykających się z podobnym problemem, tak jak borykać się z nim musiała filmowa Judyta z Placu Zbawiciela Krauze. Toksyczny związek matki z synem, który przeradza każdy jego związek w emocjonalny trójkąt, jest jednym z głównych motorów akcji serialu.

Idąc tropami rodem z greckiej tragedii, nie trudno zauważyć także, że akcje często komentuje chór, złożony z osób zaabsorbowanych tym czy innym konfliktem rodzinnym, nawet jeśli nie dotyczy on ich osobiście. Osoby te, relacjonując zaszłą sytuację, bądź ewokując wydarzenia, które mają dopiero nastąpić, stanowią rodzaj kibiców głównych bohaterów, nie wnosząc wiele do historii prócz powtórzenia. A to jednak wiele, gdyż właśnie powtórzenie w operach mydlanych jest zasadą porządkującą. Powtórzenie, mające wzmagać ekspresje i dramatyzm, przynależne jest realizmowi i było jednym z głównych wrogów modernizmu. Realizm w telewizji ma się jednak świetnie. W XIX wieku zagadywał literaturę, maskując wszystko co nie mogło być wypowiedziane. Wyparty z niej przez rozmaite kierunki awangardowe XX wieku, zagrzał sobie wygodne posłanie w telewizji i ma się świetnie. Powtórzenie jest też głównym sposobem konstytuowania osobowości także w Modzie na sukces. Większość bohaterów, wciąż doświadcza podobnych dramatów i upokorzeń, nie ucząc się na błędach, ciągle wchodzą w podobnie niezdrowe relacje. Powtórzeniem traumy, jak chciał Freud w Poza zasadą przyjemności, aktualizują swoje bycie, a może i poniekąd nasze.

Antropomorficzny świat bogów oczywiście przenika się ze światem ludzi. Przykładem niezwykłego awansu społecznego jest historia Brooke Logan (Katherine Kelly Lang), która pojawiła się już w pierwszej obsadzie i występuje w serialu po dziś dzień. Brooke poprzez romans z Ridgem Forresterem, a potem z jego ojcem z Erykiem, a także z dwoma jego braćmi (Thornem i Nickiem) spełniając swoje marzenie o akcesji do tego świata, osiągnęła również uniwersalny cel awansu społecznego. Postać ta przypomina nieco Becky Sharp z Targowiska próżności Thackeraya. Tak jak ona, pochodząc z klasy średniej, dzięki sprytowi, urodzie i determinacji wzbiła się na wyżyny drabiny społecznej. Już jednak na początku jej drogi na szczyt miejsce miał grzech założycielski czyli romans z żonatym mężczyzną. To nigdy nie zostanie jej zapomniane przez Stephanie, choć ona sama ma różne grzechy na sumieniu ("co jednak wolno wojewodzie…"). Oczywiście Brooke, wedle zasady powtórzenia, popełni ten sam grzech jeszcze wielokrotnie. Motyw mezaliansu jest zresztą kluczowy dla tego rodzaju przedstawień i był w serialu przez lata wielokrotnie powtarzany. Pojawiało się sporo obcych klasowo aspirantów i aspirantek do rodziny Forresterów (psychopatyczna Sheila Carter, alkoholik Deacon Sharp, narkomanka Amber, by wymienić tylko kilka), większość z nich udało się Stephanie skutecznie z rodziny usunąć. Brooke stanowi tu jedyny wyjątek, ale co ciekawe, sama przejmie od swojej antagonistki kompleks Jokasty, nawiąże silny kontakt
z własnym synem i zwalczać będzie jego wybranki.

  1 2 3  
Moje NH
Strona archiwalna
Nawigator
Lipiec-sierpień 2009
PWŚCPSN
23 24 25 26
27 28 29 30 31 1 2
Program:
Mój plan:
Indeks A-Z
Koncerty
Filmy nieme w Operze
Szukaj
filmu / reżysera / koncertu:
Skocz do cyklu:
WYBIERZ CYKL
Czy wiesz, że...

Filmem otwarcia 9. edycji festiwalu jest Białą wstążka, reż. Michael Haneke, laureat Złotej Palmy w Cannes'09.

>
/Co to jest?
JESTEŚMY NA FACEBOOKU LINKI:
© Stowarzyszenie Nowe Horyzonty 2007-2009  /  festiwal@enh.pl  /  www.enh.pl  /  realizacja: Pracownia Pakamera